Ανοιχτός Ουρανός

Είμαι στο μέσο του αυτοκινητόδρομου,
στο μέσο δύο πόλεων, δύο καταστάσεων,
στο μέσο δυο αποφάσεων, δυο δρόμων
που κανένας δεν οδηγεί προς τα πάνω,
κανένας δεν οδηγεί σε καμιά έξοδο.

Ένα αχάραγο, πυκνό, μάυρο σύννεφο
κάθισε επάνω μου σαν πηχτό μολύβι
κι έκλεισε όλες τις εξόδους προς στον κόσμο.
Βλέπω μόνο τα φώτα των αυτοκινήτων
σαν μάτια νεκρών που ψάχνουν δρόμο στο σκοτάδι
του αρχαίου και του ομηρικού έρεβους.

Δεν υπάρχει φυγή, μήτε στο όνειρο,
μήτε στη φαντασία. Κανένα σημάδι φωτός,
μια χαραμάδα για να περάσεις στην άλλη διάσταση,
ν΄ αναζητήσεις τον ατέλειωτο κόσμο του σύμπαντος
που χάθηκε και δεν τον βρίσκεις με τίποτε.
Είναι η ώρα που θέλεις ν΄ αναζητήσεις τον Θεό
ακόμη κι αν είσαι άθεος. Κι ο κόσμος βαρύς
σαν τη μοναξιά και τη θλίψη σου.

Γιατί το φως κι ο ανοιχτός ουρανός
είναι πάντα μια διέξοδος.