ΚΡΙΤΙΚΗ
ΚΑΘΕ ΙΟΥΛΙΟ ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ, 2019
Μυρτώ Αζινά, από την παρουσίαση του βιβλίου “Κάθε Ιούλιο επιστρέφω“, στην Αιθουσα Αρχείου του ΡΙΚ, στις 18/10/2019
«Κάθε Ιούλιο επιστρέφω».
Αρχή από τον τίτλο: Αν το βιβλίο έπεφτε στα χέρια οπουδήποτε πολίτη του κόσμου, νομίζω πως θα παρέπεμπε συνειρμικά στην επιστροφή του πρωταγωνιστή /πρωταγωνίστριας σε ένα ειδυλλιακό μέρος κάποιο καλοκαίρι.
Για κάθε Κύπριο όμως, ο Ιούλης δίνει μια τσιμπιά ,μάς υποψιάζει για το τι θα ακολουθήσει.
Η πρόθεση του συγγραφέα να μιλήσει για τον συγκεκριμένο Ιούλη της καταστροφής τού τόπου, δηλώνεται ήδη από την πρώτη σελίδα.
Στέκομαι μπροστά στο βιβλίο με αμφιθυμία. Από τον καιρό που γράφω και η ίδια, από τον καιρό που διαβάζω Κυπριακή Λογοτεχνία, το τραύμα της Κύπρου είναι «πανταχού παρόν και τα πάντα πληρόν» και σκέφτομαι ότι μέσα από το βιβλίο θα βιώσω και πάλιν τον πόνο της ανημποριάς και του αμετάκλητου.
Κι όσο κι αν μάς βαρέθηκαν, κι όσο κι αν μάς κατηγορούν οι άλλοι, αυτή θα είναι πάντα η ειδοποιός διαφορά μας από τον υπόλοιπο Ελληνισμό.
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
ΤΟ ΗΜΙΤΕΛΕΣ ΠΟΙΗΜΑ, 2014
Μυρτώ Αζινά, περιοδικό «ΑΝΕΥ», τεύχος 56 φθινόπωρο 2015
Θέλω απόψε να γίνω ο ξεναγός σας σ’ ένα μαγικό ταξίδι, μέσα σε ένα «ημιτελές ποίημα». Ένα οικοδόμημα που ο δημιουργός του (ο αρχιτέκτονας , ο μηχανικός , ο χτίστης) μας δηλώνει εξ υπαρχής ότι έμεινε μισοτελειωμένο. Θα κάνουμε ένα ταξίδι του πνεύματος και των ψυχών μας, ένα καλοκαιριάτικο βραδάκι, καθώς το φως ολοένα φθίνει . Στα χέρια μου θα κρατώ ένα φακό ή ένα κερί και θα φωτίζω τα διάφορα δωμάτια-σταθμούς, που μίλησαν πιο πολύ στη δική μου ψυχή.
Αρχίζοντας λοιπόν το ταξίδι μας, έχουμε ήδη στην πρώτη σελίδα έναν οδοδείκτη: «Στη Νόνα». Ολόκληρο το ζωντανό αυτό οικοδόμημα, που εκπορεύεται από τις ρίζες του ποιητή, εισπνέει τα όνειρά του για να μετατραπεί στην πορεία σε ένα ανεξάρτητο ον, χαρίζεται στη Νόνα. Είναι εσένα λοιπόν αγαπητή Νόνα, που θα ψάξουμε σ αυτό το ταξίδι.
Στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα,
που χρόνια τώρα στέκει περικυκλωμένο από ξένους στρατούς
κείτονται πεταμένα σε σωρό,
σε σκοτεινό διάδρομο κι αδιέξοδο,
τα τάματα των πιστών.
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
Αιμίλιος Σολωμού, περιοδικό «Νέα Εποχή», τεύχος 321 φθινόπωρο 2014
Πέρασαν 47 χρόνια από την πρώτη ποιητική συλλογή του Γιώργου Μολέσκη «Όμορφη χώρα». Συμπληρώνεται δηλαδή σήμερα κοντά μισός αιώνας παρουσίας στην ποίηση. Δεν είναι μικρό κατόρθωμα, αν αναλογιστεί κανείς πως αυτή η επιμονή συνετελέσθη μέσα σε αντίξοες κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες για την ποίηση και με τη δεδομένη απαξίωση της ευρύτερης κοινωνίας για την ποίηση και γενικότερα τη λογοτεχνία. Έκτοτε, από το 1967 μέχρι σήμερα ο Γιώργος Μολέσκης έχειεκδώσει 14 προσωπικές ποιητικές συλλογές, αν υπολογίσουμε τις δύο συγκεντρωτικές, και έχει τιμηθεί με κρατικά βραβεία ποίησης. Είναι ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της λεγόμενης «Γενιάς του ’74», του οποίου, μάλιστα, οι μετοχές στο χρηματιστήριο της ποίησης ανεβαίνουν τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες, όπως καταδεικνύουν οι μεταφράσεις του σε διάφορες γλώσσες. Παρόλα αυτά, διατηρεί ακόμα μιαν εφηβική, σχεδόν παιδική συστολή, από την οποία διαισθάνεται κανείς, αντλεί την ενέργειά του και τη διοχετεύει στη συνεχώς μεταλλασσόμενη ποιητική του δημιουργία.
Η νέα ποιητική συλλογή Το ημιτελές ποίημα των εκδόσεων Μεταίχμιο αναδεικνύει έναν ποιητικό λόγο μεστό, σαν το παλιό κόκκινο κρασί, όσο ωριμάζει τόσο γίνεται καλύτερο. Η συλλογή αποδεικνύει πως ο δημιουργός συνεχώς αναζητεί νέους δρόμους, πειραματίζεται, δεν επαναπαύεται σε τετριμμένες θεματικές και ρητορικά μέσα. Με τις τελευταίες του συλλογές εμπλουτίζει τη θεματική του και ιδιαίτερα στο ημιτελές ποίημα πάει ακόμα πάρα πέρα. Είναι ενδείξεις ενός γνήσιου και ανήσυχου πνεύματος που αποδεδειγμένα, όπως έχει γραφτεί, διαθέτει μια «κατασταλαγμένη ποιητική και πολιτική ηθική και συνεπή και μετρημένη στάση».
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
Μάριος Μιχαηλίδης, διαδικτυακός τόπος www.bookpress.gr 11 Ιουνίου 2014
Η πρόσφατη ποιητική συλλογή του Γιώργου Μολέσκη έρχεται να επιβεβαιώσει μιαν πολύ παλιά διαπίστωσή μου για τον ίδιο: ότι διαθέτει γνήσιο ταλέντο, προσόν που το συνδυάζει με σπάνιο συγγραφικό ήθος, το οποίο, εκτός των άλλων, εκδηλώνεται με σεμνή γι’ αυτό και σιωπηλή αφοσίωση στο έργο του. Υπογραμμίζω αυτή την τελευταία ιδιότητα, γιατί στους καιρούς μας, όπου όλα, ή σχεδόν όλα ανατρέπονται, η σεμνότητα παραμερίζεται και προκλητικώς προβάλλεται η κραυγαλέα επίδειξη της απαιδευσίας, της αγλωσσίας και, τελικώς, του δήθεν ως επιστεγάσματος μιας εξαίσιας κατά τα άλλα κενότητας. Σ’ αυτό, φυσικά, συνεργεί και μία πλήθουσα αγορά «ειδημόνων» που επιβάλλει τις κάθε λογής μετριότητες με ή χωρίς τα στρας της νεάζουσας και κοάζουσας λογοτεχνικής «αυθεντίας». Και αν αυτοί οι τελευταίοι είναι προορισμένοι, αργά ή γρήγορα, να καταβυθιστούν στη λησμονιά, λογοτέχνες όπως ο Γιώργος Μολέσκης επιζούν, και αναδεικνύονται μόνο με το έργο τους.
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
Στέφανος Ξένος, διαδικτυακός τόπος www.diavasame.gr 8 Ιουλίου 2014
Και η περιστροφή της γης επιταχύνθηκε τόσο πολύ που θα μας αναμείξει όλους και θα μας μάθει, όσο κι αν αντιστεκόμαστε, πως τίποτε δεν είναι οριστικά δικό μας (σελ. 19)
Στη συλλογή με τίτλο «Το ημιτελές ποίημα», συναντούμε την ανθρώπινη υπόσταση ως ατομική καθαρά υπόθεση στον τόπο και τον χρόνο, τη φύση και την κοινωνία, τον υπαρξισμό και την ελευθερία. Το άτομο αφουγκράζεται τη φύση, κατα-κρίνει την κοινωνία με τις δομές της, διερωτάται τα διαχρονικά ερωτήματα περί υπάρξεως, παραιτείται από τον κοπιώδη αγώνα να βρει απαντήσεις δίχως αποτέλεσμα, επικαλείται το παρελθόν για να αντέξει και τελικά δια-φεύγει προς κάτι νέο, το οποίο τελικά δεν διαφέρει από το γνώριμο και παλιό.
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
Γιώργος Φράγκος, διαδικτυακός τόπος της εφημερίδας Φιλελεύθερος www.philenews.com 2 Δεκεμβρίου 2014
Με έντονη φιλοσοφική διάθεση
Η έντονη φιλοσοφική διάθεση δεν εγκαταλείπει ποτέ τον Γ.Μ. Και σε αυτή λοιπόν τη συλλογή, όπως και σε τόσες άλλες που έχουν προηγηθεί, συνεχίζει με αμείωτη ζέση να πραγματεύεται τις κύριες φιλοσοφικές κατηγορίες, όπως η αλήθεια, η ύπαρξη, η ελευθερία κ.λπ. Ο ποιητής δεν σκιαγραφεί μόνο τις καταστάσεις. Συνάμα ψέγει με καυστικότητα όλα τα σαθρά και τα κίβδηλα που μας περιβάλλουν: «Επιμένει το ψέμα και σαν παραγωγικό ζιζάνιο / σκεπάζει και πνίγει τον αγρό της μαργαρίτας»…
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
Πέρσα Κουμούτση, διαδικτυακός τόπος www.fractalart.gr 2014
Το Ημιτελές Ποίημα, η δεύτερη συλλογή του Κύπριου ποιητή Γιώργου Μολέσκη, κάθε άλλο από ημιτελές είναι. Αποτελεί ένα ολοκληρωμένο και άρτιο αισθητικά και τεχνικά έργο, που αποτυπώνει γεγονότα και καταστάσεις ζωής, τον βιωμένο χρόνο, την ατομική αλλά και την ιστορική μνήμη με ένα απλό, λιτό και συνάμα στιβαρό λόγο, άμεσο, ανεπιτήδευτο, χωρίς περισπούδαστες ή βαθυστόχαστες φιλοσοφικές προσεγγίσεις. Είναι, δηλαδή, μια συλλογή, όπου οι κύριες πηγές έμπνευσης είναι τα βιώματα και οι εμπειρίες του από γεγονότα και περιστατικά της ζωής του, που διυλίζονται, όμως, μέσα από τη μνήμη ενός ανθρώπου με έντονη ευαισθησία και εκλεπτυσμένο συναισθηματικό κόσμο. Ο ποιητής καταφέρνει να προσδώσει ακόμα και στις πιο απλές καταστάσεις, στα πιο καθημερινά και απλά πράγματα μια διάσταση σχεδόν αλληγορική. Εδώ ακριβώς έγκειται η σημασία αυτής της συλλογής.
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ, διαδικτυακός τόπος naenavivlio.blogspot.gr 15 Μάη 2014
Παραμένει το θέμα «χρόνος» και στη συλλογή αυτή. Ξεχωρίζω τέσσερα ποιήματα στη σειρά: Παλιές επιστολές, Τα Αποδημητικά Πουλιά, Τα Αδιάβαστα Βιβλία, Σε Κάθε Πόλη. Μόνο που τώρα είναι φανερή μια μελαγχολία που απλώνεται παντού, πάνω σε κιτρινισμένα από τον χρόνο φύλλα χαρτιού, σε παλιές επιστολές, στα σκονισμένα ράφια της βιβλιοθήκης, στο μοναχικό παγκάκι μιας άγνωστης πόλης…
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
ΜΕΣ ΣΤΗ ΡΟΗ, 2009
Ανδρέας Κούνιος, εφημερίδα Αλήθεια
Γιώργος Φράγκος, εφημερίδα Ο Φιλελεύθερος.Και με τη νέα ποιητική του συλλογή, τη 12η στη σειρά, ο Γιώργος Μολέσκης παραμένει απαρασάλευτα πιστός στο υφολογικό, στιλιστικό στίγμα που τον καθιέρωσε στην ποίηση. Χαμηλόφωνος, λυρικός, επαγωγικά αναλυτικός, με βαθιά εσωτερικότητα, τόσο στα νοήματα και το ρυθμό, όσο και στις εικόνες της καθημερινότητας που μεταπλάθει ποιητικά. Ο Γ.Μ. και σ’ αυτή τη συλλογή, συχνά πυκνά επιστρατεύει υπερρεαλιστικά στοιχεία για να πετύχει ποιητικές κατακτήσεις. Απλό και λιτό, όπως πάντα, το λεκτικό του οπλοστάσιο, με έντονη αφηγηματικότητα, που διασπάται όμως συχνά από ποιητικές εξάρσεις, αναλαμπές και αισθητικές υπερβάσεις, συνήθως στις κατακλείδες των ποιημάτων του. Στην προηγούμενη ποιητική συλλογή του: “Από το ελάχιστο” (2001) υπερίσχυαν αριθμητικά και ποιοτικά, τα ποιήματα ποιητικής. Σ’ αυτήν εδώ υπερισχύουν τα υπαρξιακής θεματικής ποιήματα. Κι αυτή η διαφοροποίηση είναι μάλλον ενδεικτική για την περαιτέρω ωρίμανση του ποιητή, θεματική και αισθητική
ΑΝΑΜΟΝΗ ΒΡΟΧΗΣ – ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1980 – 2001, 2008
Γιάννης Κουβαράς, εφημερίδα Η Αυγή 25 Μαΐου 2009
Στον παρόντα τόμο ο Γ. Μολέσκης (Λύση Κύπρου, 1946) κεφαλαιοποιεί τους μόχθους μιας ζωής επιλέγοντας ποιήματα από τις 5 τελευταίες συλλογές του ( 1980 – 2001 ) και περιλαμβάνοντας ολόκληρη την Από το ελάχιστο, καλύπτοντας το μαρτυρικότερο τέταρτο του αιώνος της περιπέτειας της Κύπρου. Ποιήματα μαθήματα και παθήματα πατριδογνωσίας, απόσταγμα γεωστρωματογραφίας στο σύνολό τους, ιδιαίτερα η πρώτη συλλογή Μεγάλο που ήταν το φεγγάρι (1980), υπό τον αστερισμό της φύσης, ιθαγένειας, ιστορικοκοινωνικού πλαισίου που στοιχειώνεται από τους άταφους της εισβολής, τα καραβάνια της προσφυγιάς, «σαν πανιά καραβιών στημένες οι σκηνές μέσα στον κάμπο» (μυρώνεται από την αύρα του δημοτικού τραγουδιού «ποιος είδε καράβι στη στεριά»), με το εμβληματικό ποίημα «Ο κόσμος που αγαπήσαμε», που πνίγεται στην ομορφιά αλλά και στη θηλιά της κακοφορμισμένης – κατ’ ευφημισμό – πράσινης γραμμής. Νόστιμον ήμαρ κι αναθρώσκων καπνός πουθενά στον ορίζοντα, αλλά ο σιτιστής ελπίδας ποιητής εξακολουθεί να συστήνει το δικό του νεκρόδειπνο για τους αγνοούμενους. Ο Μολέσκης συντηρεί τα’ αποκαΐδια και τις φρυκτωρίες να καίνε νυχθημερόν, διασώζοντας τοιχογραφίες από το παλίμψηστο της πικρής Κύπρου στο θηριώδη αιώνα. Ο διάλογος με το γενέθλιο τόπο συνεχίζεται και στην Περαστική άνοιξη (1984), υπομνηματίζοντας λιτά το τοπίο με τα αμετακίνητα οδόσημά του «Και μεγάλα τα δέντρα μοναχικά / το καθένα και μια προσωπικότητα». Στην Στέρνα των ερώτων (1987) αλλάζει ρότα και κλίμα, θησαυρίζοντας τα μύρα του έρωτα, δεξαμενή επιβίωσης. Ιδιότυπη ερωτική ποίηση φιλοσοφικής χροιάς ως ποιητική του έρωτα ή έρωτας της ποιητικής, όπου η ελλειπτικότητα φωτίζει το όλον. Στη συλλογή Το σπίτι κι ο χρόνος (1990) παλιννοστεί με το φορτίο των προσφύγων στους ώμους ως άλλος Αινείας στους τόπους του μαρτυρίου, ερμηνεύοντας τα ιερογλυφικά της βροχής στο χώμα, συνομιλώντας με τον Αυξεντίου και τους άλλους ταμένους της ελευθερίας. Διεθνιστής και πατριώτης, υλικός, σχεδόν υλιστής, αλλά και πλατωνιστής και μυστικιστής, αξεδιάλυτα όπως οι ρίζες των δέντρων εκατέρωθεν συνόρων και πράσινης γραμμής. Στο ίδιο κλίμα και η συλλογή Το νερό της μνήμης (1998), όπου κοχλιώνεται ο διάλογος με το Δώρο, τον Ξάνθο κι άλλες μορφές της απουσίας-παρουσίας, συλλαβίζει την θλίψη των δέντρων που εγγράφουν στους κύκλους του κορμού τους τον κομμό και τους κύκλους της ιστορίας, στήνοντας παράλληλα γέφυρες για την ειρήνη και το άνθισμα του χάσματος που άνοιξε ο σεισμός του ’74. Στην τελευταία συλλογή Από το ελάχιστο (2001) ξανοίγεται κυρίως την αυτοαναφορικότητα, ξεναγώντας μας στο εργαστήρι του δημιουργού που τροχίζει λέξεις τινάζοντας τη σκουριά της χρήσης, επαναβαπτίζοντάς τες ν’ αποκτήσουν μαγνητικότητα, αξιοποιεί τη θρεπτικότητα του φωτός, όλα σε μη εξεζητημένο ύφος, ποίηση φυσικής αναπνοής, παραμυθητική που δεν απεκδύεται τη σισύφεια ελπίδα: «παρόλη την αποτυχία των επαναστάσεων / η ελπίδα βρίσκεται σε μια καινούργια επανάσταση». Και πρωτίστως φαντάζομαι εννοεί την εσωτερική, που αλλάζει όχι τον κόσμο αλλά εμάς τους ίδιους, τον εαυτό μας. Δύσκολο στοίχημα, που όμως αξίζει να κερδηθεί, και με βαρύ τίμημα. Ο ποιητής εντοπίζοντας φωλιές νερού, φλέβες αρτεσιανών, αφουγκράζεται τον μακρινό ήχο των μυστικών π(λ)ηγών, ωτακουστής και πολιορκητής «μιας στήλης δροσερού νερού / που πίνω διψασμένος / μα ποτέ δεν χόρτασα», εμφιαλώνει μπουκάλες αθάνατου νερού για το παρόν και μέλλον – που θα ’χει πολλή ξηρασία ως προφήτεψε από παλιά ο Κατσαρός – αφαλατώνοντας με το ποιητικό του φίλτρο τα αλμυρά δάκρυα του τόπου του σε λάλον ύδωρ, σε κυψέλες ζωής, διασφαλίζοντας την επιβίωση στον απειλούμενο με ξηρασία εθνικό δρυμό.
ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ, 2001
Γιώργος Λυσιώτης, περιοδικό Νέα Εποχή, τεύχος 4/275), σελ. 65 Λευκωσία 2002
Πάντως η νέα συλλογή του Γιώργου Μολέσκη ανάγκασε την ποίηση να κάμει ένα βήμα πιο μπροστά. Μας έδωσε μιαν αρμονία του Είναι και του Τίποτε, μέσα από τη λιτότητα και σαφήνεια του λόγου του. Κι οι δυο έννοιες παίρνουν υπόσταση μέσα στην ποίηση, παρ΄ όλο που ο άνθρωπος αδυνατεί να συλλάβει το Τίποτε από το οποίο έχει ξεπεταχθεί, όσο και το Είναι ή ΄Απειρο, που χάσκει έτοιμο να τον καταπιεί. Ολάκερη η Φύση είναι ένας μηχανισμός παγίδευσης των όντων, τα οποία δεν έχουν κανένα προορισμό, παρά μονάχα να αναπαράγονται τυφλά και μηχανικά, χάρις στην αρχέγονη ηδονή.
Δρ Γιάννης Η. Ιωάννου, περιοδικό Δια-Κείμενα, τεύχος 6, σελ. 283 , Θεσσαλονίκη 2004
Η ενδέκατη συλλογή του Γιώργου Μολέσκη, ΄Από το Ελάχιστο΄, επικυρώνει έναν κύκλο που άρχισε με τη συλλογή ΄Η Στέρνα των Ερώτων΄ το 1987. Η δεκαπενταετής αυτή πορεία, πρώτα ήλεγξε την αισθητική τάση του ποιητή προς την αναλυτική γραφή. Από τη συλλογή εκείνη και εντεύθεν, ο Μολέσκης ελέγχει όλο και περισσότερο, τα εκφραστικά του μέσα, επιδιώκει την ακρίβεια στην έκφραση και την οικονομία στο λόγο. Οι θεματικές του εμπλουτίζονται και ο έρωτας, ο χώρος και ο χρόνος προσλαμβάνουν κεντρική θέση στην ποίησή του. Σ΄ αυτή τη γραμμή εντάσσεται, πιστεύω, και η τελευταία συλλογή. Με τη διευκρίνιση ότι ο ποιητής υπογραμμίζει πια την ανάγκη για οικονομία, επιδεικνύει την αναγκαιότητα για αισθητική επεξεργασία και ενώ διατηρεί θεματικές που επεξεργάστηκε σε προηγούμενα έργα, επιχειρεί πλέον μια συνθετική προσέγγιση, αλλά και μια εμφανή, θα έλεγα, απόπειρα υπέρβασης του ανθρωποκεντρισμού και του υποκειμενισμού. Η συλλογή ΄Από το Ελάχιστο΄ επιχειρεί να συλλάβει το ελάχιστο, στην κλίμακα των αξιών αλλά και στην κλίμακα του χώρου και του χρόνου, επίσης στο επίπεδο των πράξεων, των σκέψεων και των γεγονότων, και από το ελάχιστο να εξαγάγει την ποιητική διάσταση, την ποιητική αξία. Ταυτόχρονα, αντιπαραθέτει αυτό το ποσοτικά ελάχιστο στην ποσοτική διάρκεια της ροής των γεγονότων. Μέσα από αυτή την αντιπαράθεση απελευθερώνεται το ποιοτικά και ποιητικά “μέγιστο”. Κεντρικό θέμα της συλλογής είναι “η ποίηση” και η περιπέτεια μέσα στην ποίηση, η ποίηση ως πράξη, ως γεγονός, ως χωροχρονική σύλληψη, ως εικόνα, ως τρόπος ζωής.
ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, 1998
Λευτέρης Παπαλεοντίου, εφημερίδα Πολίτης 25 Απριλίου 1999 Ο τίτλος αποδεικνύεται αντιπροσωπευτικός, αφού η μνήμη επανέρχεται ως αξονικό μοτίβο σε αρκετά ποιήματα, ειδικά στην τελευταία ομώνυμη ενότητα του βιβλίου. Η μνήμη λειτουργεί ως ποιητικό πρόπλασμα, που τρέφει την έμπνευση του δημιουργού. Συχνά προβάλλεται από το ποιητικό υποκείμενο ως αντίδοτο στη λήθη και στον θάνατο, ως πηγή ζωής που διαποτίζει τη σκέψη και μνημειώνεται με την τέχνη. Ο ομιλητής συνηθίζει να επιστρέφει επίμονα (όπως κα στη νουβέλα Τα κλεμμένα σταφύλια, 1985, και σε άλλα ποιήματά του) σε μνήμες της παιδικής ηλικίας που σφραγίζουν αμετάκλητα το πρόσωπο της ωριμότητας. Μορφές αγαπημένων προσώπων που έφυγαν ή ονόματα χωριών που παραμένουν απρόσιτα λόγω της τουρκικής κατοχής συνδέονται με εικόνες από την κυπριακή φύση και με τις πολιτικές και υπαρξιακές ανησυχίες του ποιητικού υποκειμένου. Ο έρωτας και η αναγέννηση της φύσης προβάλλονται ως αντίβαρο στη φθορά, ενώ το άνυδρο κυπριακό τοπίο προβάλλεται με τη διψασμένη για ανθρωπιά ψυχή του ομιλητή
Δρ. Γιάννης Η. Ιωάννου, περιοδικό Νέα Εποχή, τεύχος 5-6 1997 Η ποιητική συλλογή του Γιώργου Μολέσκη Το νερό της μνήμης αποτελεί το απόσταγμα μιας μακράς πορείας μέσα στην ποίηση που έρχεται, πιστεύω, να εμπεδώσει μια περίοδο ωριμότητας. Ο τίτλος εμπεριέχει ταυτόχρονα τη διαχρονικότητα της μνήμης η οποία κινείται από το γενικό στο ειδικό, από το ατομικό στο συλλογικό. Αλλά τοποθετείται σε μιαν ηράκλεια πορεία που σημαίνει τη διαρκή κινητικότητα, τη συνεχή ανανέωση μέσα στον χρόνο. Η μνήμη είναι μέρος μιας διαδικασίας εξελίσσεται διαλεκτικά ενσωματώνοντας στην πορεία βιώματα, αισθήσεις, εμπειρίες, ρέοντας μέσα στο πολύμορφο και πολυδιάστατο παρόν.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1980 – 1990, 1993
Παντελής Απέργης, περιοδικό Αιγαιοπελαγίτικα Θέματα, σελ. 42 Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 1993 Γιώργος Μολέσκης. Η φιλοσοφικο-λυρική ποίηση του Κύπριου ποιητή είναι πειθαρχημένη και τετραγωνισμένη μέσα στ΄ αυστηρά πλαίσια της τέχνης ενώ παράλληλα κατορθώνει να κράτα μια τόσο πλήρη αυθορμησία που πλούσια αποστάζει χυμούς και δροσιά μαζί με τη στοχαστική περίσκεψη. Πρόκειται για μια ποίηση γεμάτη παλμό υψηλό βαθύηψη και βαθυστόχαστη στην οποία η διερευνητική αίσθηση της ιστορικότητας είναι ιδιαίτερα οξεία. Ο Κύπριος ποιητής εξιδανικεύει με καίριους συμβολισμούς τον χώρο και τον χρόνο στην προσωπική, εθνική, κοινωνική και οικουμενική του διάσταση. Γι΄ αυτό παράλληλα με τα παραπάνω, επενδύει την ευφυή και διεισδυτική του ματιά και σε χώρους ή προβληματικές που φαίνονται minores. Η ανθηρή πατριδολατρεία, η ζωηρή και ολόθερμη τοπολατρεία αλλά και η δενδρολατρεία, η βουνολατρεία και χωματοθεραπεία της αγαπημένης πατρίδας – και της ψυχής της! – βαθιά και έντονα προβληματίζουν τον ποιητή και γονιμοποιούν τη φαντασία του
Θεοκλής Κουγιάλης, περιοδικό Νέα Εποχή, τεύχος 5-6 (246-247), σελ. 22 Λευκωσία 19997 Αυτά που έζησε ο ποιητής τα κρατεί μέσα του θησαυρισμένα αναλλοίωτα, στέρεα, άφθαρτα. Η στάση του απέναντί τους δεν είναι νοσταλγική. Δεν επιθυμεί την επιστροφή σ’ αυτή τη σκληρή ζωή. Ο ίδιος που αξιώθηκε μιας τέτοιας γνώσης κι εμπειρίας, αισθάνεται πως με τις αναφορές του αυτές δίνει στο ασχημάτιστο παρόν την προϊστορία του, ένα στέρεο βάθρο, το θεμέλιό του. Όχι για να προσθέσει στην αγιότητα που ήδη προβάλλει αυτά τα απλά και αγνά αλλά για να αποστάξει το ροδόνερο με το οποίο θα αρωματίσει την άοσμη ζωή μας. Η επαφή του και η αναφορά του στον προγονικό κόσμο, στον κόσμο της παιδικής του ηλικίας, γίνεται μ’ ένα τρόπο οικείο, συγγενικό. Προσεταιρίζεται τους κόσμους αυτούς μ’ ένα αίσθημα θρησκευτικής ευλάβειας, που το προεκτείνει από το ατομικό στο συνολικό και από το συνολικό στο καθαρά προσωπικό, μεταμορφωμένο σε ποιητική ενέργεια και πράξη.
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ, 1990
Πέτρος Σόφας, εφημερίδα Χαραυγή Λευκωσία, 28.12.1990 Ο Γιώργος Μολέσκης μιλά με γλώσσα απλή με καθαρότητα στη σκέψη κι ενάργεια στις εικόνες. Πολλές φορές αρχίζει με μια διαπίστωση κι ύστερα ξετυλίγει τους στοχασμούς του με παρομοιώσεις, μεταφορές κι αντιθέσεις από τη ζωή και τη φύση. Είναι μια ποίηση άμεση, χωρίς να πέφτει στην πεζολογία, αντίθετα υπάρχουν στίχοι με πολύ λυρισμό. Σε αρκετές περιπτώσεις η αμφισημία των λέξεων δίνει ευρύτερη διάσταση στο περιεχόμενο
Δρ. Γιάννης Η. Ιωάννου, εφημερίδα Εμπρός Λευκωσία, 9.12.1990 Τα ΕΙΚΟΣΙ ποιήματα που συνθέτουν την ποιητική συλλογή “Το σπίτι και ο χρόνος” του Γιώργου Μολέσκη, χαρακτηρίζονται από μια εξελικτική και οργανική ενότητα αλλά και μια ιδεολογία και αισθητική συνέπεια και συνοχή. Κεντρικός θεματικός άξονας του έργου είναι η ενότητα ανάμεσα στον άνθρωπο και στον χώρο, αλλά και η συνοχή ανάμεσα στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον του. Το έργο είναι ανθρωποκεντρικό. Γύρω από τον άνθρωπο, ως οντότητα μέσα στο χωροχρόνο, σχηματίζεται πρώτα το παρελθόν του, ύστερα το παρόν και μέσα από την αλληλουχία τους, από την οδύνη και την εμπειρία τους, διαγράφεται το μέλλον ως προοπτική του χωροχρόνου, αλλά και ως όραμα του κόσμου: Κι ο λόγος ο σοφός πολλούς αιώνες σου μιλά για πράγματα που κουβαλάς μέσα σου. Το σπίτι μέσα στο χώρο και το χρόνο ενσαρκώνει την προσωπική μνήμη, την ατομική και στη συνέχεια τη συλλογική ταυτότητα. Η αναζήτηση αρχίζει από την ανάμνηση, απώτερη και πρόσφατη, προχωρεί σε μια κατάδυση μέσα στο διαχρονικό εαυτό του ποιητή και προβάλλεται με τη μορφή του συνολικού οράματος, σε μερικά από τα τελευταία ποιήματα. Ο προβληματισμός και οι συλλήψεις, πάνω στο θέμα του χρόνου, της ροής, της σημασίας και της υπερβατικής λειτουργίας του, έρχονται να επεκτείνουν την αναζήτηση προσδίδοντας μια διάσταση οικουμενικότητας και καθολικότητας.
Η ΣΤΕΡΝΑ ΤΩΝ ΕΡΩΤΩΝ, 1987
Χρίστος Χατζήπαπας, περιοδικό Νέα Εποχή, τεύχος 185-186, σελ. 686 Λευκωσία, Ιούλιος – Οκτώβριος 1987 Στα είκοσι χρόνια ποιητικής πορείας η ΄Στέρνα των Ερώτων΄είναι η όγδοη ποιητική συλλογή του ποιητή Γιώργου Μολέσκη. Η Στέρνα των Ερώτων΄είναι άλλο ένα σκαλοπάτι στη σταθερή άνοδο του δημιουργού στο χώρο της ποιητικής πραγμάτωσης αξιών, συγκινήσεων, αναμνήσεων κι ακόμη θέσεων του ποιητή όχι μόνο πάνω στον έρωτα, αλλά και πάνω σε άλλες ζωτικές εκφάνσεις της ζωής. Κυρίαρχο στοιχείο, όπως δηλώνεται και στον τίτλο, είναι το ερωτικό, βαπτισμένο μέσα σε διαλύματα διάφορης πυκνότητας και χρωματισμών κάθε φορά, ιδωμένο μέσα από πρίσμα και φωτισμό που εναλλάσσεται σε κάθε ποιητική στιγμή.
Δρ Γιάννης Η. Ιωάννου, εφημερίδα Εμπρός Λευκωσία, 22-23.4.1988 Η Στέρνα των Ερώτων λειτουργεί πολυδιάστατα, μέσα από εικόνες εκρηκτικές, στοργικές, γυμνές, διαυγείς κι ερωτικές, βίαιες και ταπεινές. Είναι πρώτα μια θάλασσα – σύμβολο του άπειρου, της απεραντοσύνης, της ωριμότητας και της σοφίας (θυμηθείτε τον Οδυσσέα, την Ιθάκη του Ομήρου μα και τον Καβάφη, τις Σειρήνες και την Κίρκη). Είναι ύστερα, το σώμα της γυναίκας το λατρευτό, που ενσωματώνει ηδονικά το σπέρμα της κοσμογονίας, κυοφορώντας τη σοφία και την αιωνιότητα. Μέσα στη στέρνα τούτη ενσωματώνεται το ερωτικό βίωμα και ενυπάρχει στην ψυχή του ανθρώπου, στη Στέρνα των Ερώτων γεννιέται και πεθαίνει κάθε στιγμή η αιωνιότητα του ανθρώπινου είδους.
ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ, 1984
Βάιος Παγκουρελής, περιοδικό Διαβάζω, τεύχος 116, σελ. 51 Αθήνα 1985
ΟΨΗ πολλαπλή παρουσιάζει ο Γιώργος Μολέσκης σε τούτη την ποιητική του συλλογή. Άλλοτε φτάνει στο στίχο με προσωπείο ρομαντικού σπορέα του έρωτα. Άλλοτε πάλι, ο ίδιος ο λόγος απλώνει επικός πίσω από την ελεγεία. Και μερικές φορές ένας υπερρεαλισμός κρυφοκοιτάει κάτω από τη συστοιχία των λέξεων. Όποια κι αν είναι η όψη, πάντως, η ρευστότητα της δεν κρύβει την αίσθηση της ευαισθησίας, τη μοναξιά της ελευθερίας και την κούραση της εμπειρίας, που υπάρχει στο χέρι της πένας.
ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ, 1980
Χρυσάνθη Ζιτσαία, περιοδικό Ηπειρωτική Εστία, Ιωάννινα 1980, τεύχος 342-343, σελ. 949 Οκτώβριος-Νοέμβριος 1980
Έχουν πολύ δυναμισμό και πλούσιο χυμό ζωής, οι στίχοι του Γ. Μολέσκη. Απλώνεται σε πανανθρώπινο πλάτος η ποίησή του, αλλά οι ρίζες της, βρίσκονται βαθειά στο χώμα της πατρίδας του. ΄Τραγουδώ τη γη μου / με τη φωνή την πανανθρώπινη…΄. Από την αγάπη και τον καημό της ξεκινάει, κι αυτού πάλι επιστρέφει. Κι αυτό είναι που γίνεται η ουσία της ύπαρξης, κι η δύναμη για τον αγώνα. Η ΄Γεύση Πατρίδας΄ έντονη, με αναδρομές στο παρελθόν, με σταθμούς σε ιστορικές κορυφώσεις. Έχουν μια αμεσότητα, κι ένα ποιητικό ρίγος όλοι οι στίχοι του, που αναταράζουν την ψυχή μας
ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ, 1972
Τάσος Λιγνάδης, περιοδικό Χρονικό, σελ. 327 Αθήνα 1972
Στην ποίηση του Γιώργου Μολέσκη ανακαλύπτει εύκολα κανείς την ευνοϊκή προϋπόθεση. Υπάρχουν ευαίσθητες κεραίες, κλίμα δεκτικό στην εμπνευσιακή κίνηση της ψυχής και πάνω απ΄ όλα, αίσθηση του “χώματος” και του ριζικού του προορισμού. Η ερωτικά διατυπωμένη ιθαγένεια της “Αυτοβιογραφίας” είν΄ ένα στοιχείο που οπωσδήποτε ελκύει και κάνει απαιτητική – τουλάχιστο εδώ – την κριτική θέση. Ξέρω ότι είναι νέος, πολύ νέος, ο Γιώργος Μολέσκης και οι παρατηρήσεις που διατυπώνονται δεν έχουν άλλη πρόθεση, αν τις θεωρήση ορθές, παρά να τον βοηθήσουν, αν, και όσο, μπορούν, στις μελλοντικές του προσπάθειες. Στο βιβλίο του υπάρχει αθώα και άμεση ανθρωπιά, λαϊκό αίσθηση και επαφή με τις άγιες ουσίες της γης του, που είθε να μη τις χάση ποτέ του
ΟΜΟΡΦΗ ΧΩΡΑ, 1967
Αχιλλέας Πυλιώτης, περιοδικό Νέα Εποχή, Ζ’ 75 Νιόβρης 1967
Τα ποιήματα της συλλογής αυτής είναι μια νέα, αξιόλογη παρουσία στην ποίησή μας. Ο Γιώργος Μολέσκης είναι ένας ποιητής που εκφράζεται με την τεχνοτροπία του μοντέρνου στίχου, αλλά δε χάνεται σε ηθελημένες ασάφειες και γριφώδη νοήματα. Είναι καθαρός και στην ενόρασή του και στο στοχασμό και στο συναίσθημα και στην έκφραση. Τον απασχολεί ο άνθρωπος και η μοίρα του, αγαπά τον άνθρωπο και τη ζωή, τη ζωή σ’ όλο της το περιεχόμενο και τη βαθύτερη έννοιά της. Κι όσο για την ποιότητα του στίχου του, έχει μια σπάνια πυκνότητα κάποτε, μια δόνηση που συνταράσσει.
ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ ΑΠΟΤΙΜΗΣΕΙΣ
Ανδρέας Πετρίδης, διαδικτυακός τόπος Ελληνική Ποίηση Ιούνιος 2014
Στις καλύτερές του στιγμές ο Γιώργος Μολέσκης κρατά ψηλά τη συγκινησιακή ένταση των στίχων του. Κι αυτή με τη σειρά της τον προστατεύει και του εκμαιεύει έναν απλό και ουσιαστικό λόγο, με ανάλογα θετικό αισθητικό αποτέλεσμα.
Ξύπνα και σε φωνάζουν, μα μην πάς. Ακόμα δεν ξημέρωσε καλά. Χτυπούν την πόρτα με σίδερα βαριά. Χτυπούν…Χτυπά κι ο ήλιος της παγωμένης γης την κρούστα, χτυπά και το νερό βαθιά μέσα στις φλέβες της… Ω! πώς παγώνει μέσα μου το αίμα! Μέσ’ από δρόμους θα σε παν από καιρό κλειστούς, μέσ’ από πόρτες σκοτεινές θα σε περάσουν.
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
Στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα,
που χρόνια τώρα στέκει περικυκλωμένο από ξένους στρατούς
κείτονται πεταμένα σε σωρό,
σε σκοτεινό διάδρομο κι αδιέξοδο,
τα τάματα των πιστών.
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
Αιμίλιος Σολωμού, περιοδικό «Νέα Εποχή», τεύχος 321 φθινόπωρο 2014
Πέρασαν 47 χρόνια από την πρώτη ποιητική συλλογή του Γιώργου Μολέσκη «Όμορφη χώρα». Συμπληρώνεται δηλαδή σήμερα κοντά μισός αιώνας παρουσίας στην ποίηση. Δεν είναι μικρό κατόρθωμα, αν αναλογιστεί κανείς πως αυτή η επιμονή συνετελέσθη μέσα σε αντίξοες κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες για την ποίηση και με τη δεδομένη απαξίωση της ευρύτερης κοινωνίας για την ποίηση και γενικότερα τη λογοτεχνία. Έκτοτε, από το 1967 μέχρι σήμερα ο Γιώργος Μολέσκης έχειεκδώσει 14 προσωπικές ποιητικές συλλογές, αν υπολογίσουμε τις δύο συγκεντρωτικές, και έχει τιμηθεί με κρατικά βραβεία ποίησης. Είναι ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της λεγόμενης «Γενιάς του ’74», του οποίου, μάλιστα, οι μετοχές στο χρηματιστήριο της ποίησης ανεβαίνουν τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες, όπως καταδεικνύουν οι μεταφράσεις του σε διάφορες γλώσσες. Παρόλα αυτά, διατηρεί ακόμα μιαν εφηβική, σχεδόν παιδική συστολή, από την οποία διαισθάνεται κανείς, αντλεί την ενέργειά του και τη διοχετεύει στη συνεχώς μεταλλασσόμενη ποιητική του δημιουργία.
Η νέα ποιητική συλλογή Το ημιτελές ποίημα των εκδόσεων Μεταίχμιο αναδεικνύει έναν ποιητικό λόγο μεστό, σαν το παλιό κόκκινο κρασί, όσο ωριμάζει τόσο γίνεται καλύτερο. Η συλλογή αποδεικνύει πως ο δημιουργός συνεχώς αναζητεί νέους δρόμους, πειραματίζεται, δεν επαναπαύεται σε τετριμμένες θεματικές και ρητορικά μέσα. Με τις τελευταίες του συλλογές εμπλουτίζει τη θεματική του και ιδιαίτερα στο ημιτελές ποίημα πάει ακόμα πάρα πέρα. Είναι ενδείξεις ενός γνήσιου και ανήσυχου πνεύματος που αποδεδειγμένα, όπως έχει γραφτεί, διαθέτει μια «κατασταλαγμένη ποιητική και πολιτική ηθική και συνεπή και μετρημένη στάση».
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
Μάριος Μιχαηλίδης, διαδικτυακός τόπος www.bookpress.gr 11 Ιουνίου 2014
Η πρόσφατη ποιητική συλλογή του Γιώργου Μολέσκη έρχεται να επιβεβαιώσει μιαν πολύ παλιά διαπίστωσή μου για τον ίδιο: ότι διαθέτει γνήσιο ταλέντο, προσόν που το συνδυάζει με σπάνιο συγγραφικό ήθος, το οποίο, εκτός των άλλων, εκδηλώνεται με σεμνή γι’ αυτό και σιωπηλή αφοσίωση στο έργο του. Υπογραμμίζω αυτή την τελευταία ιδιότητα, γιατί στους καιρούς μας, όπου όλα, ή σχεδόν όλα ανατρέπονται, η σεμνότητα παραμερίζεται και προκλητικώς προβάλλεται η κραυγαλέα επίδειξη της απαιδευσίας, της αγλωσσίας και, τελικώς, του δήθεν ως επιστεγάσματος μιας εξαίσιας κατά τα άλλα κενότητας. Σ’ αυτό, φυσικά, συνεργεί και μία πλήθουσα αγορά «ειδημόνων» που επιβάλλει τις κάθε λογής μετριότητες με ή χωρίς τα στρας της νεάζουσας και κοάζουσας λογοτεχνικής «αυθεντίας». Και αν αυτοί οι τελευταίοι είναι προορισμένοι, αργά ή γρήγορα, να καταβυθιστούν στη λησμονιά, λογοτέχνες όπως ο Γιώργος Μολέσκης επιζούν, και αναδεικνύονται μόνο με το έργο τους.
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
Στέφανος Ξένος, διαδικτυακός τόπος www.diavasame.gr 8 Ιουλίου 2014
Και η περιστροφή της γης επιταχύνθηκε τόσο πολύ που θα μας αναμείξει όλους και θα μας μάθει, όσο κι αν αντιστεκόμαστε, πως τίποτε δεν είναι οριστικά δικό μας (σελ. 19)
Στη συλλογή με τίτλο «Το ημιτελές ποίημα», συναντούμε την ανθρώπινη υπόσταση ως ατομική καθαρά υπόθεση στον τόπο και τον χρόνο, τη φύση και την κοινωνία, τον υπαρξισμό και την ελευθερία. Το άτομο αφουγκράζεται τη φύση, κατα-κρίνει την κοινωνία με τις δομές της, διερωτάται τα διαχρονικά ερωτήματα περί υπάρξεως, παραιτείται από τον κοπιώδη αγώνα να βρει απαντήσεις δίχως αποτέλεσμα, επικαλείται το παρελθόν για να αντέξει και τελικά δια-φεύγει προς κάτι νέο, το οποίο τελικά δεν διαφέρει από το γνώριμο και παλιό.
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
Γιώργος Φράγκος, διαδικτυακός τόπος της εφημερίδας Φιλελεύθερος www.philenews.com 2 Δεκεμβρίου 2014
Με έντονη φιλοσοφική διάθεση
Η έντονη φιλοσοφική διάθεση δεν εγκαταλείπει ποτέ τον Γ.Μ. Και σε αυτή λοιπόν τη συλλογή, όπως και σε τόσες άλλες που έχουν προηγηθεί, συνεχίζει με αμείωτη ζέση να πραγματεύεται τις κύριες φιλοσοφικές κατηγορίες, όπως η αλήθεια, η ύπαρξη, η ελευθερία κ.λπ. Ο ποιητής δεν σκιαγραφεί μόνο τις καταστάσεις. Συνάμα ψέγει με καυστικότητα όλα τα σαθρά και τα κίβδηλα που μας περιβάλλουν: «Επιμένει το ψέμα και σαν παραγωγικό ζιζάνιο / σκεπάζει και πνίγει τον αγρό της μαργαρίτας»…
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
Πέρσα Κουμούτση, διαδικτυακός τόπος www.fractalart.gr 2014
Το Ημιτελές Ποίημα, η δεύτερη συλλογή του Κύπριου ποιητή Γιώργου Μολέσκη, κάθε άλλο από ημιτελές είναι. Αποτελεί ένα ολοκληρωμένο και άρτιο αισθητικά και τεχνικά έργο, που αποτυπώνει γεγονότα και καταστάσεις ζωής, τον βιωμένο χρόνο, την ατομική αλλά και την ιστορική μνήμη με ένα απλό, λιτό και συνάμα στιβαρό λόγο, άμεσο, ανεπιτήδευτο, χωρίς περισπούδαστες ή βαθυστόχαστες φιλοσοφικές προσεγγίσεις. Είναι, δηλαδή, μια συλλογή, όπου οι κύριες πηγές έμπνευσης είναι τα βιώματα και οι εμπειρίες του από γεγονότα και περιστατικά της ζωής του, που διυλίζονται, όμως, μέσα από τη μνήμη ενός ανθρώπου με έντονη ευαισθησία και εκλεπτυσμένο συναισθηματικό κόσμο. Ο ποιητής καταφέρνει να προσδώσει ακόμα και στις πιο απλές καταστάσεις, στα πιο καθημερινά και απλά πράγματα μια διάσταση σχεδόν αλληγορική. Εδώ ακριβώς έγκειται η σημασία αυτής της συλλογής.
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ, διαδικτυακός τόπος naenavivlio.blogspot.gr 15 Μάη 2014
Παραμένει το θέμα «χρόνος» και στη συλλογή αυτή. Ξεχωρίζω τέσσερα ποιήματα στη σειρά: Παλιές επιστολές, Τα Αποδημητικά Πουλιά, Τα Αδιάβαστα Βιβλία, Σε Κάθε Πόλη. Μόνο που τώρα είναι φανερή μια μελαγχολία που απλώνεται παντού, πάνω σε κιτρινισμένα από τον χρόνο φύλλα χαρτιού, σε παλιές επιστολές, στα σκονισμένα ράφια της βιβλιοθήκης, στο μοναχικό παγκάκι μιας άγνωστης πόλης…
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ
ΜΕΣ ΣΤΗ ΡΟΗ, 2009
Ανδρέας Κούνιος, εφημερίδα Αλήθεια
Άλλη μια εξαιρετικά ευθύβολη, και ζεστή, ποιητική συλλογή, από το Γιώργο Μολέσκη. Προσοχή, γράφω με βάση τον κατακλυσμό συναισθημάτων που μου προκαλεί η ανάγνωση των στίχων, και κατ’ αυτό τον τρόπο γράφω πάντα. Ίσως να μην γνωρίζω τι σημαίνει ποίηση, με τεχνικούς όρους, ή ακόμα να μην μπορώ να κολυμπώ στα έγκατά της, αλλά οδηγός μου ήταν, και παραμένει, ευτυχώς, το συναίσθημα. Για να γίνω σαφέστερος: η συγκίνηση που διαπερνά τους πόρους μου αλλά, κυρίως, η τρυφερότητα του ποιητή, καθώς ταξιδεύει, σαν διαβατάρικο πουλί, μέσα στις στιχουργικές φυλλωσιές. Υπό την έννοια αυτή, λοιπόν, η συλλογή Μες στη ροή αποτελεί κομψοτέχνημα ύφους και στοχασμού.
Γιώργος Φράγκος, εφημερίδα Ο Φιλελεύθερος
Και με τη νέα ποιητική του συλλογή, τη 12η στη σειρά, ο Γιώργος Μολέσκης παραμένει απαρασάλευτα πιστός στο υφολογικό, στιλιστικό στίγμα που τον καθιέρωσε στην ποίηση. Χαμηλόφωνος, λυρικός, επαγωγικά αναλυτικός, με βαθιά εσωτερικότητα, τόσο στα νοήματα και το ρυθμό, όσο και στις εικόνες της καθημερινότητας που μεταπλάθει ποιητικά. Ο Γ.Μ. και σ’ αυτή τη συλλογή, συχνά πυκνά επιστρατεύει υπερρεαλιστικά στοιχεία για να πετύχει ποιητικές κατακτήσεις. Απλό και λιτό, όπως πάντα, το λεκτικό του οπλοστάσιο, με έντονη αφηγηματικότητα, που διασπάται όμως συχνά από ποιητικές εξάρσεις, αναλαμπές και αισθητικές υπερβάσεις, συνήθως στις κατακλείδες των ποιημάτων του. Στην προηγούμενη ποιητική συλλογή του: “Από το ελάχιστο” (2001) υπερίσχυαν αριθμητικά και ποιοτικά, τα ποιήματα ποιητικής. Σ’ αυτήν εδώ υπερισχύουν τα υπαρξιακής θεματικής ποιήματα. Κι αυτή η διαφοροποίηση είναι μάλλον ενδεικτική για την περαιτέρω ωρίμανση του ποιητή, θεματική και αισθητική
ΑΝΑΜΟΝΗ ΒΡΟΧΗΣ – ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1980 – 2001, 2008
Γιάννης Κουβαράς, εφημερίδα Η Αυγή 25 Μαΐου 2009
Στον παρόντα τόμο ο Γ. Μολέσκης (Λύση Κύπρου, 1946) κεφαλαιοποιεί τους μόχθους μιας ζωής επιλέγοντας ποιήματα από τις 5 τελευταίες συλλογές του ( 1980 – 2001 ) και περιλαμβάνοντας ολόκληρη την Από το ελάχιστο, καλύπτοντας το μαρτυρικότερο τέταρτο του αιώνος της περιπέτειας της Κύπρου. Ποιήματα μαθήματα και παθήματα πατριδογνωσίας, απόσταγμα γεωστρωματογραφίας στο σύνολό τους, ιδιαίτερα η πρώτη συλλογή Μεγάλο που ήταν το φεγγάρι (1980), υπό τον αστερισμό της φύσης, ιθαγένειας, ιστορικοκοινωνικού πλαισίου που στοιχειώνεται από τους άταφους της εισβολής, τα καραβάνια της προσφυγιάς, «σαν πανιά καραβιών στημένες οι σκηνές μέσα στον κάμπο» (μυρώνεται από την αύρα του δημοτικού τραγουδιού «ποιος είδε καράβι στη στεριά»), με το εμβληματικό ποίημα «Ο κόσμος που αγαπήσαμε», που πνίγεται στην ομορφιά αλλά και στη θηλιά της κακοφορμισμένης – κατ’ ευφημισμό – πράσινης γραμμής. Νόστιμον ήμαρ κι αναθρώσκων καπνός πουθενά στον ορίζοντα, αλλά ο σιτιστής ελπίδας ποιητής εξακολουθεί να συστήνει το δικό του νεκρόδειπνο για τους αγνοούμενους. Ο Μολέσκης συντηρεί τα’ αποκαΐδια και τις φρυκτωρίες να καίνε νυχθημερόν, διασώζοντας τοιχογραφίες από το παλίμψηστο της πικρής Κύπρου στο θηριώδη αιώνα. Ο διάλογος με το γενέθλιο τόπο συνεχίζεται και στην Περαστική άνοιξη (1984), υπομνηματίζοντας λιτά το τοπίο με τα αμετακίνητα οδόσημά του «Και μεγάλα τα δέντρα μοναχικά / το καθένα και μια προσωπικότητα». Στην Στέρνα των ερώτων (1987) αλλάζει ρότα και κλίμα, θησαυρίζοντας τα μύρα του έρωτα, δεξαμενή επιβίωσης. Ιδιότυπη ερωτική ποίηση φιλοσοφικής χροιάς ως ποιητική του έρωτα ή έρωτας της ποιητικής, όπου η ελλειπτικότητα φωτίζει το όλον. Στη συλλογή Το σπίτι κι ο χρόνος (1990) παλιννοστεί με το φορτίο των προσφύγων στους ώμους ως άλλος Αινείας στους τόπους του μαρτυρίου, ερμηνεύοντας τα ιερογλυφικά της βροχής στο χώμα, συνομιλώντας με τον Αυξεντίου και τους άλλους ταμένους της ελευθερίας. Διεθνιστής και πατριώτης, υλικός, σχεδόν υλιστής, αλλά και πλατωνιστής και μυστικιστής, αξεδιάλυτα όπως οι ρίζες των δέντρων εκατέρωθεν συνόρων και πράσινης γραμμής. Στο ίδιο κλίμα και η συλλογή Το νερό της μνήμης (1998), όπου κοχλιώνεται ο διάλογος με το Δώρο, τον Ξάνθο κι άλλες μορφές της απουσίας-παρουσίας, συλλαβίζει την θλίψη των δέντρων που εγγράφουν στους κύκλους του κορμού τους τον κομμό και τους κύκλους της ιστορίας, στήνοντας παράλληλα γέφυρες για την ειρήνη και το άνθισμα του χάσματος που άνοιξε ο σεισμός του ’74. Στην τελευταία συλλογή Από το ελάχιστο (2001) ξανοίγεται κυρίως την αυτοαναφορικότητα, ξεναγώντας μας στο εργαστήρι του δημιουργού που τροχίζει λέξεις τινάζοντας τη σκουριά της χρήσης, επαναβαπτίζοντάς τες ν’ αποκτήσουν μαγνητικότητα, αξιοποιεί τη θρεπτικότητα του φωτός, όλα σε μη εξεζητημένο ύφος, ποίηση φυσικής αναπνοής, παραμυθητική που δεν απεκδύεται τη σισύφεια ελπίδα: «παρόλη την αποτυχία των επαναστάσεων / η ελπίδα βρίσκεται σε μια καινούργια επανάσταση». Και πρωτίστως φαντάζομαι εννοεί την εσωτερική, που αλλάζει όχι τον κόσμο αλλά εμάς τους ίδιους, τον εαυτό μας. Δύσκολο στοίχημα, που όμως αξίζει να κερδηθεί, και με βαρύ τίμημα. Ο ποιητής εντοπίζοντας φωλιές νερού, φλέβες αρτεσιανών, αφουγκράζεται τον μακρινό ήχο των μυστικών π(λ)ηγών, ωτακουστής και πολιορκητής «μιας στήλης δροσερού νερού / που πίνω διψασμένος / μα ποτέ δεν χόρτασα», εμφιαλώνει μπουκάλες αθάνατου νερού για το παρόν και μέλλον – που θα ’χει πολλή ξηρασία ως προφήτεψε από παλιά ο Κατσαρός – αφαλατώνοντας με το ποιητικό του φίλτρο τα αλμυρά δάκρυα του τόπου του σε λάλον ύδωρ, σε κυψέλες ζωής, διασφαλίζοντας την επιβίωση στον απειλούμενο με ξηρασία εθνικό δρυμό.
ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ, 2001
Γιώργος Λυσιώτης, περιοδικό Νέα Εποχή, τεύχος 4/275), σελ. 65 Λευκωσία 2002
Πάντως η νέα συλλογή του Γιώργου Μολέσκη ανάγκασε την ποίηση να κάμει ένα βήμα πιο μπροστά. Μας έδωσε μιαν αρμονία του Είναι και του Τίποτε, μέσα από τη λιτότητα και σαφήνεια του λόγου του. Κι οι δυο έννοιες παίρνουν υπόσταση μέσα στην ποίηση, παρ΄ όλο που ο άνθρωπος αδυνατεί να συλλάβει το Τίποτε από το οποίο έχει ξεπεταχθεί, όσο και το Είναι ή ΄Απειρο, που χάσκει έτοιμο να τον καταπιεί. Ολάκερη η Φύση είναι ένας μηχανισμός παγίδευσης των όντων, τα οποία δεν έχουν κανένα προορισμό, παρά μονάχα να αναπαράγονται τυφλά και μηχανικά, χάρις στην αρχέγονη ηδονή.
Δρ Γιάννης Η. Ιωάννου, περιοδικό Δια-Κείμενα, τεύχος 6, σελ. 283 , Θεσσαλονίκη 2004
Η ενδέκατη συλλογή του Γιώργου Μολέσκη, ΄Από το Ελάχιστο΄, επικυρώνει έναν κύκλο που άρχισε με τη συλλογή ΄Η Στέρνα των Ερώτων΄ το 1987. Η δεκαπενταετής αυτή πορεία, πρώτα ήλεγξε την αισθητική τάση του ποιητή προς την αναλυτική γραφή. Από τη συλλογή εκείνη και εντεύθεν, ο Μολέσκης ελέγχει όλο και περισσότερο, τα εκφραστικά του μέσα, επιδιώκει την ακρίβεια στην έκφραση και την οικονομία στο λόγο. Οι θεματικές του εμπλουτίζονται και ο έρωτας, ο χώρος και ο χρόνος προσλαμβάνουν κεντρική θέση στην ποίησή του. Σ΄ αυτή τη γραμμή εντάσσεται, πιστεύω, και η τελευταία συλλογή. Με τη διευκρίνιση ότι ο ποιητής υπογραμμίζει πια την ανάγκη για οικονομία, επιδεικνύει την αναγκαιότητα για αισθητική επεξεργασία και ενώ διατηρεί θεματικές που επεξεργάστηκε σε προηγούμενα έργα, επιχειρεί πλέον μια συνθετική προσέγγιση, αλλά και μια εμφανή, θα έλεγα, απόπειρα υπέρβασης του ανθρωποκεντρισμού και του υποκειμενισμού. Η συλλογή ΄Από το Ελάχιστο΄ επιχειρεί να συλλάβει το ελάχιστο, στην κλίμακα των αξιών αλλά και στην κλίμακα του χώρου και του χρόνου, επίσης στο επίπεδο των πράξεων, των σκέψεων και των γεγονότων, και από το ελάχιστο να εξαγάγει την ποιητική διάσταση, την ποιητική αξία. Ταυτόχρονα, αντιπαραθέτει αυτό το ποσοτικά ελάχιστο στην ποσοτική διάρκεια της ροής των γεγονότων. Μέσα από αυτή την αντιπαράθεση απελευθερώνεται το ποιοτικά και ποιητικά “μέγιστο”. Κεντρικό θέμα της συλλογής είναι “η ποίηση” και η περιπέτεια μέσα στην ποίηση, η ποίηση ως πράξη, ως γεγονός, ως χωροχρονική σύλληψη, ως εικόνα, ως τρόπος ζωής.
ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, 1998
Λευτέρης Παπαλεοντίου, εφημερίδα Πολίτης 25 Απριλίου 1999
Ο τίτλος αποδεικνύεται αντιπροσωπευτικός, αφού η μνήμη επανέρχεται ως αξονικό μοτίβο σε αρκετά ποιήματα, ειδικά στην τελευταία ομώνυμη ενότητα του βιβλίου. Η μνήμη λειτουργεί ως ποιητικό πρόπλασμα, που τρέφει την έμπνευση του δημιουργού. Συχνά προβάλλεται από το ποιητικό υποκείμενο ως αντίδοτο στη λήθη και στον θάνατο, ως πηγή ζωής που διαποτίζει τη σκέψη και μνημειώνεται με την τέχνη. Ο ομιλητής συνηθίζει να επιστρέφει επίμονα (όπως κα στη νουβέλα Τα κλεμμένα σταφύλια, 1985, και σε άλλα ποιήματά του) σε μνήμες της παιδικής ηλικίας που σφραγίζουν αμετάκλητα το πρόσωπο της ωριμότητας. Μορφές αγαπημένων προσώπων που έφυγαν ή ονόματα χωριών που παραμένουν απρόσιτα λόγω της τουρκικής κατοχής συνδέονται με εικόνες από την κυπριακή φύση και με τις πολιτικές και υπαρξιακές ανησυχίες του ποιητικού υποκειμένου. Ο έρωτας και η αναγέννηση της φύσης προβάλλονται ως αντίβαρο στη φθορά, ενώ το άνυδρο κυπριακό τοπίο προβάλλεται με τη διψασμένη για ανθρωπιά ψυχή του ομιλητή
Δρ. Γιάννης Η. Ιωάννου, περιοδικό Νέα Εποχή, τεύχος 5-6 1997
Η ποιητική συλλογή του Γιώργου Μολέσκη Το νερό της μνήμης αποτελεί το απόσταγμα μιας μακράς πορείας μέσα στην ποίηση που έρχεται, πιστεύω, να εμπεδώσει μια περίοδο ωριμότητας. Ο τίτλος εμπεριέχει ταυτόχρονα τη διαχρονικότητα της μνήμης η οποία κινείται από το γενικό στο ειδικό, από το ατομικό στο συλλογικό. Αλλά τοποθετείται σε μιαν ηράκλεια πορεία που σημαίνει τη διαρκή κινητικότητα, τη συνεχή ανανέωση μέσα στον χρόνο. Η μνήμη είναι μέρος μιας διαδικασίας εξελίσσεται διαλεκτικά ενσωματώνοντας στην πορεία βιώματα, αισθήσεις, εμπειρίες, ρέοντας μέσα στο πολύμορφο και πολυδιάστατο παρόν
ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1980 – 1990, 1993
Παντελής Απέργης, περιοδικό Αιγαιοπελαγίτικα Θέματα, σελ. 42 Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 1993
Γιώργος Μολέσκης. Η φιλοσοφικο-λυρική ποίηση του Κύπριου ποιητή είναι πειθαρχημένη και τετραγωνισμένη μέσα στ΄ αυστηρά πλαίσια της τέχνης ενώ παράλληλα κατορθώνει να κράτα μια τόσο πλήρη αυθορμησία που πλούσια αποστάζει χυμούς και δροσιά μαζί με τη στοχαστική περίσκεψη. Πρόκειται για μια ποίηση γεμάτη παλμό υψηλό βαθύηψη και βαθυστόχαστη στην οποία η διερευνητική αίσθηση της ιστορικότητας είναι ιδιαίτερα οξεία. Ο Κύπριος ποιητής εξιδανικεύει με καίριους συμβολισμούς τον χώρο και τον χρόνο στην προσωπική, εθνική, κοινωνική και οικουμενική του διάσταση. Γι΄ αυτό παράλληλα με τα παραπάνω, επενδύει την ευφυή και διεισδυτική του ματιά και σε χώρους ή προβληματικές που φαίνονται minores. Η ανθηρή πατριδολατρεία, η ζωηρή και ολόθερμη τοπολατρεία αλλά και η δενδρολατρεία, η βουνολατρεία και χωματοθεραπεία της αγαπημένης πατρίδας – και της ψυχής της! – βαθιά και έντονα προβληματίζουν τον ποιητή και γονιμοποιούν τη φαντασία του
Θεοκλής Κουγιάλης, περιοδικό Νέα Εποχή, τεύχος 5-6 (246-247), σελ. 22 Λευκωσία 1997
Αυτά που έζησε ο ποιητής τα κρατεί μέσα του θησαυρισμένα αναλλοίωτα, στέρεα, άφθαρτα. Η στάση του απέναντί τους δεν είναι νοσταλγική. Δεν επιθυμεί την επιστροφή σ’ αυτή τη σκληρή ζωή. Ο ίδιος που αξιώθηκε μιας τέτοιας γνώσης κι εμπειρίας, αισθάνεται πως με τις αναφορές του αυτές δίνει στο ασχημάτιστο παρόν την προϊστορία του, ένα στέρεο βάθρο, το θεμέλιό του. Όχι για να προσθέσει στην αγιότητα που ήδη προβάλλει αυτά τα απλά και αγνά αλλά για να αποστάξει το ροδόνερο με το οποίο θα αρωματίσει την άοσμη ζωή μας. Η επαφή του και η αναφορά του στον προγονικό κόσμο, στον κόσμο της παιδικής του ηλικίας, γίνεται μ’ ένα τρόπο οικείο, συγγενικό. Προσεταιρίζεται τους κόσμους αυτούς μ’ ένα αίσθημα θρησκευτικής ευλάβειας, που το προεκτείνει από το ατομικό στο συνολικό και από το συνολικό στο καθαρά προσωπικό, μεταμορφωμένο σε ποιητική ενέργεια και πράξη
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ, 1990
Πέτρος Σόφας, εφημερίδα Χαραυγή Λευκωσία, 28.12.1990
Ο Γιώργος Μολέσκης μιλά με γλώσσα απλή με καθαρότητα στη σκέψη κι ενάργεια στις εικόνες. Πολλές φορές αρχίζει με μια διαπίστωση κι ύστερα ξετυλίγει τους στοχασμούς του με παρομοιώσεις, μεταφορές κι αντιθέσεις από τη ζωή και τη φύση. Είναι μια ποίηση άμεση, χωρίς να πέφτει στην πεζολογία, αντίθετα υπάρχουν στίχοι με πολύ λυρισμό. Σε αρκετές περιπτώσεις η αμφισημία των λέξεων δίνει ευρύτερη διάσταση στο περιεχόμενο
Δρ. Γιάννης Η. Ιωάννου, εφημερίδα Εμπρός Λευκωσία, 9.12.1990
Τα ΕΙΚΟΣΙ ποιήματα που συνθέτουν την ποιητική συλλογή “Το σπίτι και ο χρόνος” του Γιώργου Μολέσκη, χαρακτηρίζονται από μια εξελικτική και οργανική ενότητα αλλά και μια ιδεολογία και αισθητική συνέπεια και συνοχή. Κεντρικός θεματικός άξονας του έργου είναι η ενότητα ανάμεσα στον άνθρωπο και στον χώρο, αλλά και η συνοχή ανάμεσα στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον του. Το έργο είναι ανθρωποκεντρικό. Γύρω από τον άνθρωπο, ως οντότητα μέσα στο χωροχρόνο, σχηματίζεται πρώτα το παρελθόν του, ύστερα το παρόν και μέσα από την αλληλουχία τους, από την οδύνη και την εμπειρία τους, διαγράφεται το μέλλον ως προοπτική του χωροχρόνου, αλλά και ως όραμα του κόσμου: Κι ο λόγος ο σοφός πολλούς αιώνες σου μιλά για πράγματα που κουβαλάς μέσα σου. Το σπίτι μέσα στο χώρο και το χρόνο ενσαρκώνει την προσωπική μνήμη, την ατομική και στη συνέχεια τη συλλογική ταυτότητα. Η αναζήτηση αρχίζει από την ανάμνηση, απώτερη και πρόσφατη, προχωρεί σε μια κατάδυση μέσα στο διαχρονικό εαυτό του ποιητή και προβάλλεται με τη μορφή του συνολικού οράματος, σε μερικά από τα τελευταία ποιήματα. Ο προβληματισμός και οι συλλήψεις, πάνω στο θέμα του χρόνου, της ροής, της σημασίας και της υπερβατικής λειτουργίας του, έρχονται να επεκτείνουν την αναζήτηση προσδίδοντας μια διάσταση οικουμενικότητας και καθολικότητας
Η ΣΤΕΡΝΑ ΤΩΝ ΕΡΩΤΩΝ, 1987
Χρίστος Χατζήπαπας, περιοδικό Νέα Εποχή, τεύχος 185-186, σελ. 686 Λευκωσία, Ιούλιος – Οκτώβριος 1987
Στα είκοσι χρόνια ποιητικής πορείας η ΄Στέρνα των Ερώτων΄είναι η όγδοη ποιητική συλλογή του ποιητή Γιώργου Μολέσκη. Η Στέρνα των Ερώτων΄είναι άλλο ένα σκαλοπάτι στη σταθερή άνοδο του δημιουργού στο χώρο της ποιητικής πραγμάτωσης αξιών, συγκινήσεων, αναμνήσεων κι ακόμη θέσεων του ποιητή όχι μόνο πάνω στον έρωτα, αλλά και πάνω σε άλλες ζωτικές εκφάνσεις της ζωής. Κυρίαρχο στοιχείο, όπως δηλώνεται και στον τίτλο, είναι το ερωτικό, βαπτισμένο μέσα σε διαλύματα διάφορης πυκνότητας και χρωματισμών κάθε φορά, ιδωμένο μέσα από πρίσμα και φωτισμό που εναλλάσσεται σε κάθε ποιητική στιγμή
Δρ Γιάννης Η. Ιωάννου, εφημερίδα Εμπρός Λευκωσία, 22-23.4.1988 Η Στέρνα των Ερώτων λειτουργεί πολυδιάστατα, μέσα από εικόνες εκρηκτικές, στοργικές, γυμνές, διαυγείς κι ερωτικές, βίαιες και ταπεινές. Είναι πρώτα μια θάλασσα – σύμβολο του άπειρου, της απεραντοσύνης, της ωριμότητας και της σοφίας (θυμηθείτε τον Οδυσσέα, την Ιθάκη του Ομήρου μα και τον Καβάφη, τις Σειρήνες και την Κίρκη). Είναι ύστερα, το σώμα της γυναίκας το λατρευτό, που ενσωματώνει ηδονικά το σπέρμα της κοσμογονίας, κυοφορώντας τη σοφία και την αιωνιότητα. Μέσα στη στέρνα τούτη ενσωματώνεται το ερωτικό βίωμα και ενυπάρχει στην ψυχή του ανθρώπου, στη Στέρνα των Ερώτων γεννιέται και πεθαίνει κάθε στιγμή η αιωνιότητα του ανθρώπινου είδους
ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ, 1984
Βάιος Παγκουρελής, περιοδικό Διαβάζω, τεύχος 116, σελ. 51 Αθήνα 1985 ΟΨΗ πολλαπλή παρουσιάζει ο Γιώργος Μολέσκης σε τούτη την ποιητική του συλλογή. Άλλοτε φτάνει στο στίχο με προσωπείο ρομαντικού σπορέα του έρωτα. Άλλοτε πάλι, ο ίδιος ο λόγος απλώνει επικός πίσω από την ελεγεία. Και μερικές φορές ένας υπερρεαλισμός κρυφοκοιτάει κάτω από τη συστοιχία των λέξεων. Όποια κι αν είναι η όψη, πάντως, η ρευστότητα της δεν κρύβει την αίσθηση της ευαισθησίας, τη μοναξιά της ελευθερίας και την κούραση της εμπειρίας, που υπάρχει στο χέρι της πένας.
ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ, 1980
Χρυσάνθη Ζιτσαία, περιοδικό Ηπειρωτική Εστία, Ιωάννινα 1980, τεύχος 342-343, σελ. 949 Οκτώβριος-Νοέμβριος 1980
Έχουν πολύ δυναμισμό και πλούσιο χυμό ζωής, οι στίχοι του Γ. Μολέσκη. Απλώνεται σε πανανθρώπινο πλάτος η ποίησή του, αλλά οι ρίζες της, βρίσκονται βαθειά στο χώμα της πατρίδας του. ΄Τραγουδώ τη γη μου / με τη φωνή την πανανθρώπινη…΄. Από την αγάπη και τον καημό της ξεκινάει, κι αυτού πάλι επιστρέφει. Κι αυτό είναι που γίνεται η ουσία της ύπαρξης, κι η δύναμη για τον αγώνα. Η ΄Γεύση Πατρίδας΄ έντονη, με αναδρομές στο παρελθόν, με σταθμούς σε ιστορικές κορυφώσεις. Έχουν μια αμεσότητα, κι ένα ποιητικό ρίγος όλοι οι στίχοι του, που αναταράζουν την ψυχή μας.
ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ, 1972
Τάσος Λιγνάδης, περιοδικό Χρονικό, σελ. 327 Αθήνα 1972
Στην ποίηση του Γιώργου Μολέσκη ανακαλύπτει εύκολα κανείς την ευνοϊκή προϋπόθεση. Υπάρχουν ευαίσθητες κεραίες, κλίμα δεκτικό στην εμπνευσιακή κίνηση της ψυχής και πάνω απ΄ όλα, αίσθηση του “χώματος” και του ριζικού του προορισμού. Η ερωτικά διατυπωμένη ιθαγένεια της “Αυτοβιογραφίας” είν΄ ένα στοιχείο που οπωσδήποτε ελκύει και κάνει απαιτητική – τουλάχιστο εδώ – την κριτική θέση. Ξέρω ότι είναι νέος, πολύ νέος, ο Γιώργος Μολέσκης και οι παρατηρήσεις που διατυπώνονται δεν έχουν άλλη πρόθεση, αν τις θεωρήση ορθές, παρά να τον βοηθήσουν, αν, και όσο, μπορούν, στις μελλοντικές του προσπάθειες. Στο βιβλίο του υπάρχει αθώα και άμεση ανθρωπιά, λαϊκό αίσθηση και επαφή με τις άγιες ουσίες της γης του, που είθε να μη τις χάση ποτέ του.
ΟΜΟΡΦΗ ΧΩΡΑ, 1967
Αχιλλέας Πυλιώτης, περιοδικό Νέα Εποχή, Ζ’ 75 Νιόβρης 1967
Τα ποιήματα της συλλογής αυτής είναι μια νέα, αξιόλογη παρουσία στην ποίησή μας. Ο Γιώργος Μολέσκης είναι ένας ποιητής που εκφράζεται με την τεχνοτροπία του μοντέρνου στίχου, αλλά δε χάνεται σε ηθελημένες ασάφειες και γριφώδη νοήματα. Είναι καθαρός και στην ενόρασή του και στο στοχασμό και στο συναίσθημα και στην έκφραση. Τον απασχολεί ο άνθρωπος και η μοίρα του, αγαπά τον άνθρωπο και τη ζωή, τη ζωή σ’ όλο της το περιεχόμενο και τη βαθύτερη έννοιά της. Κι όσο για την ποιότητα του στίχου του, έχει μια σπάνια πυκνότητα κάποτε, μια δόνηση που συνταράσσει.
ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ ΑΠΟΤΙΜΗΣΕΙΣ
Ανδρέας Πετρίδης, διαδικτυακός τόπος Ελληνική Ποίηση Ιούνιος 2014
Ο ποιητικός κόσμος του Γιώργου Μολέσκη Ιχνηλατώντας τα υψίπεδα της ποιητικής του δημιουργίας
Στις καλύτερές του στιγμές ο Γιώργος Μολέσκης κρατά ψηλά τη συγκινησιακή ένταση των στίχων του. Κι αυτή με τη σειρά της τον προστατεύει και του εκμαιεύει έναν απλό και ουσιαστικό λόγο, με ανάλογα θετικό αισθητικό αποτέλεσμα.
Ξύπνα και σε φωνάζουν, μα μην πάς. Ακόμα δεν ξημέρωσε καλά. Χτυπούν την πόρτα με σίδερα βαριά. Χτυπούν…Χτυπά κι ο ήλιος της παγωμένης γης την κρούστα, χτυπά και το νερό βαθιά μέσα στις φλέβες της… Ω! πώς παγώνει μέσα μου το αίμα! Μέσ’ από δρόμους θα σε παν από καιρό κλειστούς, μέσ’ από πόρτες σκοτεινές θα σε περάσουν.
Για την ανάγνωση ολόκληρου του άρθρου πατήστε εδώ